ค่ำคืนแรกที่ยาวนาน

ตอนที่เขียนอย่นี้ก็เวลาราวๆ ประมาณตีสองสิบห้านาที ผมนั่งเขียนบล็อกนี้อยู่ในความมืด มีเพียงแสงไฟจากทางเดินบางๆ กับไฟส่องสว่างบนหน้าจอที่ทำให้พอมองเห็นอะไรรอบๆ ตัวอยู่บ้าง ตอนนี้เพื่อนๆ ในห้องหลับไปหมดแล้ว เหลือแค่ผมคนเดียวที่ยังนอนไม่หลับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แค่ว่าพอหลับตาลงไป พยายามเท่าไหร่ สมองผมก็ไม่ยอมพักเสียที มีแต่เรื่องวุ่นวายวิ่งเข้ามายั้วเยี้ยไปหมดเต็มหัว รู้สึกเหมือนไม่อยากจะนอน รู้สึกเหมือนอยากจะทำอะไรต่อ ง่ายๆ ก็ไม่คือไม่ง่วงนั่นแหละ

ผมตั้งเวลานาฬิกาปลุกไว้ที่ตีห้าครึ่ง ตอนนี้ปาไปตีสองยี่สิบแล้ว ถ้าให้นอนตอนนี้เลยจริงๆ เอาแบบว่าฟุบหลับไปเลยก็เหลือเวลานอนอีกแค่ประมาณ 3 ชั่วโมง ซึ่งน้อยมาก แต่ยังไงซะก็คงดีกว่าไม่ได้นอนเลยแบบตอนนี้ ผมได้แต่ภาวนาว่า ผมจะหลับลงเสียที หลังจากที่เขียนบล็อกนี้จบ T________T 

กูนอนไม่หลับโว๊ยย ย ยยย ยยยย!!!