วันศุกร์ที่ 28 มกราคม พ.ศ. 2554

[Note] อาชีพที่ข้าพเจ้าสนใจในอนาคต

เป็นใบงานของวิชาสุขศึกษา มีคำชี้แจงง่ายๆ คือให้นักเรียนเลือกอาชีพที่จะทำในอนาคต
แล้วบ่นเหตุผลลงไปให้ครูฟังด้วยเหตุผลที่เป็นไปได้ในโลกแห่งความเป็นจริง

อาชีพที่เลือก: แพทย์
สาเหตุที่เลือก:
ผมไม่ได้เลือกอาชีพแพทย์ เพียงเพราะผมมีคุณสมบัติเพรียบพร้อม ผมไม่ได้อยากประกอบอาชีพนี้เพียงเพราะผมชอบช่วยเหลือคน หรือรู้ตัวเอง ว่าเป็นคนที่ยอมเสียสละตนเองเพื่อคนอื่นแค่ไหน แต่ผมเลือกอาชีพนี้เพราะผมสนใจองค์ความรู้โดยรวมที่อาชีพนี้จะต้องมี โดยเฉพาะในเรื่องที่เกี่ยวกับร่างกายมนุษย์ ทั้งเรื่องโครงสร้าง ระบบการทำงานต่างๆ เป็นสิ่งที่ผมปราถนาทีจะรู้ และเป็นสิ่งที่ผมจะได้รู้หากผมจะเป็นแพทย์ แต่ถึงแม้ว่าเป้าหมายที่จะเป็นแพทย์ของผมมีแรงผลักดันให้ไปถึงคือความอยากที่จะเรียนรู้ในเรื่องที่ผมสนใจก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะละเลยถึงคุณสมบัติพื้นฐานๆ อื่นๆ ที่แพทย์พึงจะมี ที่คนที่ควรจะเป็นแพทย์พึงจะมี ผมมิได้มองข้ามตรงส่วนนั้นไป ผมเพียงแต่ปล่อยมันไว้ก่อนเท่านั้น เพราะผมเชื่อว่าถึงแม้ในตอนแรกคุณสมบัติของผมอาจจะไม่เพรียบพร้อมพอที่จะเป็นแพทย์ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความรู้ต่างๆ ประสบการณ์ต่างๆ ที่ผมได้รับมันจะซึมซับเข้าสู่ตัวผมและเติมเต็มคุณสมบัติที่ขาดไปของผมจนครบเองในที่สุด
อันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นจากอาชีพนี้: (ตอนนี้ยังคิดไม่ออก มีเยอะเกินไป สรุปไม่ได้ซะที)
แนวทางในการป้องกันอันตราย: (ไม่มีข้างบน ก็ไม่มีข้อนี้ และไม่มีข้อข้างล่างอีกเช่นกัน)
เมื่อเกิดอันตรายขึ้นแล้วมีแนวทางแก้ไขอย่างไร: (ตามนั้น)

โน้ตไว้ก่อน ไม่ใช่ว่ากลัวจะลืมหรืออะไร แต่ว่าไหนๆ ก็ไม่ค่อยได้เขียนอะไรลงบล็อกอยู่แล้ว
ก็เอาไอ้นี่แหละ : )

วันพุธที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2554

Blog in 8(Mins)

เนื่องจากว่าเวลาผมค่อนข้างมีจำกัดในการเขียนบล็อก ด้วยสาเหตุหลายๆ ประการ ทั้งเรื่อง
เวลาการนอนที่เริ่มจะน้อยลงทุกวันๆ (จนผมแทบจะน็อค) รวมถึงความคิดที่แตกฉานในการ
เขียนบล็อกมันมักจะหมด และหยุดแตกกิ่งภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที ด้วยประการหละฉะนี้
ผมจึงต้องรีบๆ เขียนบล็อกนี้ให้มันจบไวๆ เสียก่อนที่จะเขียนต่อไม่ได้

เรื่องที่ผมจะเขียนในวันนี้เป็นเหมือนบันทึกโรคจิตของตัวผมเอง โดยโรคจิตในความหมายของผม
คือ อาการทางจิต บางอย่างที่มันเอฟเฟ็คต่อจิตใจของผมบางส่วน ซึ่งเป็นยังไง ก็ลองอ่านกันต่อดู

อาการของผมที่จะบันทึกในวันนี้ผมตั้งชื่อมันว่า "โรคกลัวโรงพยาบาล" โดยโรงพยาบาลที่ว่านั้น
ต้องเป็นโรงพยายาลที่มีบรรยากาศค่อนข้างแออัด คับแคบ และร้อน ไม่เหมาะสมที่จะเป็นโรงพยาบาล
สำหรับอาการของผมเมื่อเจอเข้ากับโรงพยาบาลแบบนี้คือ ผมจะรู้สึก คลื่นไส้ จะอาเจียนอย่างไร
ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน รู้สึกหวั่นๆ ระแวงอยู่ในใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นไหม เมื่ออยู่ในสถานที่แบบนั้น
ช่วงเวลาที่ผมอยู่ในโรคพยาบาลขณะที่โรคกำลังก่อตัวผมจะคิดได้เพียงอย่างเดียวว่า "ต้องออกไป"
จากที่นี่ให้ได้เท่านั้น ไม่งั้นผมคงตายแน่ เพราะการใช้อากาศของสถานที่นี้หายใจ ผมคาดเดาไม่ได้
เลยว่ามันปลอดภัยแค่ไหน สู้ออกไปสูดดมควันรถที่ด้านนอกจะรู้สึกดีกว่าหรือเปล่า

ซึ่งที่มาของโรคนี้ของผมคือวันนี้ผมมีโอกาสได้ไปโรงพยาบาลมา (ไม่ขอบอกเหตุผลละกันนะครับ)
เป็นโรงพยาบาลประจำจังหวัด ซึ่งถ้าถามผมว่ามันใหญ่ไหม ก็ใหญ่ดีนะครับ แต่การจัดวางโครงสร้าง
วางตึก วางแปลน ขอบอกได้เลยว่า ผมว่ามันห่วยไปหน่อยนะ มีอะไรก็ยัดๆ มารวมกัน จนแน่นไปหมด
ซึ่งเป็นสาเหตุให้โรคกลัวโรงพยาบาลของผมกำเริบ กว่าจะออกมาได้ ต้องทนทำสมาธิทำใจตัวเอง
ให้นิ่งอยู่ตั้งนาน พอได้ออกมาด้านนอก ถึงแม้จะมีแต่ควันรถ มลพิษ แต่ผมก็รู้สึกว่าสูดอากาศ
ที่ด้านนอกนี้มันสบายจมูกกว่าเยอะเลย

เวรกรรม... ใจจริงแล้วผมก็อยากจะเล่าต่ออีกหน่อยนึง ติดตรงที่เวลาตอนนี้หมดลงแล้ว
บล็อกใน 8 นาทีของผมคงต้องจบลงแค่นี้ ไว้ติดตามกันคราวหน้าละกันครับ (สัญญาเลยว่า
จะพยายามเขียนให้เร็ว และรู้เรื่องมากกว่านี้)
 
 
Theme by Diovo.com (Edited by Zenn)