วันจันทร์ที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2554

ค่ำคืนแรกที่ยาวนาน

ตอนที่เขียนอย่นี้ก็เวลาราวๆ ประมาณตีสองสิบห้านาที ผมนั่งเขียนบล็อกนี้อยู่ในความมืด มีเพียงแสงไฟจากทางเดินบางๆ กับไฟส่องสว่างบนหน้าจอที่ทำให้พอมองเห็นอะไรรอบๆ ตัวอยู่บ้าง ตอนนี้เพื่อนๆ ในห้องหลับไปหมดแล้ว เหลือแค่ผมคนเดียวที่ยังนอนไม่หลับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แค่ว่าพอหลับตาลงไป พยายามเท่าไหร่ สมองผมก็ไม่ยอมพักเสียที มีแต่เรื่องวุ่นวายวิ่งเข้ามายั้วเยี้ยไปหมดเต็มหัว รู้สึกเหมือนไม่อยากจะนอน รู้สึกเหมือนอยากจะทำอะไรต่อ ง่ายๆ ก็ไม่คือไม่ง่วงนั่นแหละ

ผมตั้งเวลานาฬิกาปลุกไว้ที่ตีห้าครึ่ง ตอนนี้ปาไปตีสองยี่สิบแล้ว ถ้าให้นอนตอนนี้เลยจริงๆ เอาแบบว่าฟุบหลับไปเลยก็เหลือเวลานอนอีกแค่ประมาณ 3 ชั่วโมง ซึ่งน้อยมาก แต่ยังไงซะก็คงดีกว่าไม่ได้นอนเลยแบบตอนนี้ ผมได้แต่ภาวนาว่า ผมจะหลับลงเสียที หลังจากที่เขียนบล็อกนี้จบ T________T 


กูนอนไม่หลับโว๊ยย ย ยยย ยยยย!!!

วันศุกร์ที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2554

รายการของสำหรับเข้าค่ายสอวน.#2ปี2554

พอดีว่าวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ผมต้องเข้าที่พักของที่ทางค่ายจัดไว้ให้แล้ว เท่าที่ทราบมาดูเหมือนว่าจะได้พักทที่เดิมที่เดียวกันกับปีที่แล้ว ก็คงไม่มีอะไรแปลกตา นอกจากจะได้ห้องหมายเลขใหม่ อาจจะไม่ได้อยู่ห้องฝั่งเดิมอะไรประมาณนั้น (อยากอยู่ห้องฝั่งเดิม) ซึ่งโดยปกติแล้วเวลาที่ผมจะไปเข้าค่ายค้างแรมที่ไหนเนี่ย ผมจะไม่ค่อยได้จัดของเองซักเท่าไหร่ เพราะว่าแม่จะเป็นคนจัดกระเป๋าให้ตลอด บางครั้งอยากได้อะไรก็บอก เดี๋ยวแม่ก็ใส่ไปให้ (ไม่ใช่ว่าลูกคุณหนูหรือว่าอะไรนะครับ แต่ถ้าจัดเองแล้วกระเป๋ามันจะรก O_o อ้างไปเรื่อย) ข้อดีของการที่แม่จัดไปให้คือ ของที่จำเป็นมีครบทุกอย่างครับ ไม่เคยขาดเลย (จะขาดก็แต่ครั้งที่ผมลืมบอกว่าต้องเอาอะไรไปบ้างก็เท่านั้นแหละ พวก unnecessary stuffs ทั้งหลายแหล่ แต่ก็ใช่ว่าการให้แม่ช่วยจัดกระเป๋าเดินทางมันจะไม่มีข้อเสีย อย่างแรกเลยที่มันเสียก็คือ มันทำให้ผมนิสัยเสีย จนปัจจุบันนี้ผมยังไม่เคยจัดประเป๋าเสื้อผ้าเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว และข้อเสียอีกอย่างของมันก็คือ เวลาแม่ผมจัดของให้แม่มักจะใส่ของลับๆ เป็น mystery thing มาให้ผมอยู่เรื่อย บางทีผมก็ได้ใช้บ้าง บางทีก็ไม่ได้ใช้เลย จนกลับมาบ้านพึ่งรู้ว่ามันมีอยู่ในกระเป๋าด้วย แล้วก็บางทีมันก็หายไปจากกระเป๋าเพราะเราไม่รู้ว่ามี เลยไม่ได้หยิบกลับมา

ด้วยเหตุหลายประการตามที่ผมได้กล่าวได้บ่นไปแล้วนั้น ทำให้วันนี้ผมตัดสินใจจะลองจัดกระเป๋าเสื้อผ้าเองดูสักครั้งหนึ่งในชีวิต ว่ามันเป็นยังไง และการจัดของของผมต้องไม่ธรรมดา (หนักเป็นพิเศษ) ผมก็เลยกะว่าจะทำรายการของไว้ จดบันทึกไว้ซักหน่อย เผื่อขากลับจะเก็บของจะได้เช็คได้ว่าเราทำอะไรหาย หรือมีอะไรหายไปบ้างหรือเปล่า

ว่าแล้วผมเริ่มจัดของของผมเลยดีกว่า ไปค้างตั้ง 15-17 วัน (ณ ปัจจุบันก็ยังไม่ได้คำนวณวัน)

รายการเสื้อ-กางเกง
เสื้อ
     - เสื้อแขนสั้น
          - Maximus 2 ตัว
          - Billabong 1 ตัว
    - เสื้อแขนยาว
         - เสื้อเชิ้ต Body Glove 1 ตัว
   - เสื้อกล้ามใส่นอน
         - สีต่างๆ 3 ตัว
กางเกง
     - กางเกงขาสั้น
         - ใส่เรียน 3 ตัว
         - ใส่นอน 4 ตัว
    - กางเกงขายาว
        - ผ้า 1 ตัว
        - ยีนส์ 1 ตัว
รองเท้า
    - รองเท้าแตะ 1 คู่
    - รองเท้าผ้าใบ Nike สีน้ำตาล 1 คู่


รายการของสัพเพเหระ (ของเล่น)
อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์
    - Notebook Toshiba 1 เครื่อง (อยากเปลี่ยนชิบหาย แต่ไม่มีตังค์)
    - Mouse 1 ตัว (ไม่มีคีย์บอร์ด T_____T)
    - USB Flashdrive 4GB(Kingson), 8GB(Kingmax) อย่างละ 1 ตัว
    - สาย LAN 1 เส้น (ความยาวไม่ได้วัด หัวสีฟ้า)
    - หูฟัง Nokia Bluetooth 1 ตัว
    - PSP 1 เครื่อง พร้อมสายชาร์จ และ Data-Link
    - โทรศัพท์ Nokia 5530 XP 1 เครื่อง พร้อมสายชาร์จ และ Data-Link
    - หูฟัง Nokia 1 ตัว
    - Stack timer 1 เครื่อง (เอาไปด้วย O_o)
    - นาฬิกา ODM (ปลอม) สีแดง 1 เรือน
ของทั่วไป
    - หนังสือโจทย์คณิตศาสตร์ 1 เล่ม
    - หนังสือคอร์สตะลุยโจทย์ อ.อรรณพ
    - Rubik's Cube New Type 1 ลูก

โอ้ว วว เสร็จแล้ว! เยอะเหมือนกันนะเนี่ย
ปล. ไม่ต้องถามถึงชุดชั้นในนะครับ จำนวนผมไม่ระบุ : )

วันพุธที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2554

[Python] Images Sucker !

Images Sucker ! ชื่อฟังดูน่ากลัวมาก แต่จริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่โปรแกรมที่ทำงานในการช่วยผมดูดรูปจากชุด URL ที่ผมต้องการ โดยหลักการทำงานของมันนั้นง่ายๆ ครับ คือมันจะไปดึง URL จาก text file มาทั้งหมด แล้วก็ค่อยๆ เปิดทีละรูป แล้วก็เขียนไฟล์ลงบนเครื่องเรา

โปรแกรมนี้เขียนด้วย Python 2.6 ครับ แล้วก็ไม่ได้ทำเป็น exe มีแต่ source เอาไป compile กันเองละกันครับ สำหรับวิธีใช้ก็แค่สร้างไฟล์ชื่อ dataStorage.txt ไว้ที่เดียวกับ source เอา URL ที่ต้องการไปใส่ บรรทัดละ URL เสร็จแล้วก็สั่งรันโปรแกรมครับ โปรแกรมก็จะดูดๆๆๆๆๆ ตามชื่อของมันจนเสร็จ

เอ้อ ลืมบอกไป อันนี้รองรับแค่ .jpg นะครับ อยากได้ extension อื่น ก็ลองแก้ๆ ดูเอาเองละกันครับ
(ง่ายๆ เลยคือ search extension ที่ต้องการ ถ้ามีอยู่ใน URL ก็เอามาทำเป็น extension ของเราตอนเขียนไฟล์เลย)

ส่วนลิงค์ต่อไปนี้ก็คือ source ของโปรแกรม : http://pastebin.com/eu7k3ENA

วันศุกร์ที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2554

[After Shock] หลังสอบปลายภาค

"...........
........................
.................................."

อารมณ์หลังสอบเสร็จแล้วของผมไม่มีอะไรเลยนอกจาก อารมณ์ว่างเปล่าแบบจุดหลายจุดๆ ด้านบน
(มันมีจุดแล้วจะว่างได้ยังไง เอ๊ะ - -?) ความรู้สึกหลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ มีเพียงแค่ "กูทำได้"
กับ "เชี่ย ข้อสอบผิดอีกแล้ว" แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้น

แต่ความรู้สึกหลังออกจากห้องสอบก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ คุยกับเพื่อนได้สักประเดี๋ยวเดียวก็จางหายไป
"ข้อนี้มึงไม่มีคำตอบใช่ไหม" "เออใช่ กูคิดอยู่ตั้งนาน" แค่หลังบทสนทนาดังได้ยกตัวอย่าง ความรู้สึก
ที่ว่าก็หายไป ปมประเด็นปัญหาถูกคลี่คลาย สิ่งที่สงสัยไม่ใช่ว่าข้อสอบผิดแล้วตอบอะไร แต่ที่สงสัย
ก็คือ "มันผิดจริงๆ ใช่ไหม"

สอบเสร็จแล้ว? ทำอะไรต่อหละ? สำหรับใครหลายๆ คน ก็ต้องกลับบ้านไปเตรียมตัว เก็บข้าวเก็บของ
เตรียมย้ายฐานที่มั่นไปตั้งรกรากอยู่ที่ กทม. เพื่อเรียนพิเศษ ดูดความรู้มาให้ได้มากที่สุด เพราะพอ
เปิดเทอมใหม่ในครั้งนี้ ก็ ม.6 แล้ว ต้องเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ถ้าไม่พร้อม ที่ไหนก็คงไม่พร้อมจะปู
พรมแดงให้เราเดินเข้าไปเรียน

สำหรับผมในตอนนี้ ยังไม่มีภารกิจที่จะต้องเข้าไปเรียนพิเศษใน กทม. เหตุก็เพราะต้องไปเข้าค่าย
สอวน. คอม #2 ก่อนกินเวลาโดยประมาณ 15 - 17 วัน (ไม่ได้นับ) คอร์สเรียนพิเศษของผมเลยถูก
โอนไปกระจุกตัวกันอยู่ในเดือนเมษายนแทน (เพื่อนเรียน 2 เดือน ผมก็เหลือเวลาแค่ 1 เดือนเศษๆ)
ซึ่งไอ้การไม่มีภารกิจตามที่ได้บอกไป มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนว่างๆ ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ว่าง
ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน ก็ต้องไปขลุกตัวบ้าคอมอยู่ในค่ายแล้ว แต่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย
กับเวลาว่างที่ไหลผ่านไปเรื่อยๆ

ซึ่งก็นำพาผมกลับมายังอารมณ์จุดๆ แบบด้านบน (เข้าเรื่องซะที) ถ้าเปรียบเทียบอารมณ์ของผม
ตอนนี้กับจุดแบบด้านบน มันคงคล้ายกันตรงที่ "จะจุดทำเหี้ยอะไรเยอะแยะ" (เข้าใจยากหน่อยนะครับ)
มันเป็นอารมณ์ที่สุดเซ็งจริงๆ เพราะมันส่งผลต่อพฤติกรรมทุกอย่างในทุกด้านของผม พอเกิด
อารมณ์แบบนี้ขึ้น จู่ๆ ก็รู้สึกไม่อยากทำอะไรขึ้นมาเฉยๆ สิ่งที่ตั้งใจจะทำ ถูกผัดวันประกันพรุ่งซะจน
มันกองรวมๆ กันสูงเท่าภูเขาแล้ว ตอนนี้เวลาที่เหลืออยู่ มันก็ไม่ match กับสิ่งต่างๆ ที่จะทำแล้ว

ผมจะไปโทษอารมณ์ตัวเองก็ไม่ได้ เพราะมันก็คือตัวผม จะหาสาเหตุ ก็คงไม่มีเวลาหา อย่างที่บอกไป
ว่าเวลามันไม่เหลือแล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คงโทษตัวเอง ต่อจากนั้นคงต้องหาวิธีกำจัดไอ้อารมณ์บ้านี่
ออกไปจากช่วงเวลานี้ให้ได้ จะได้กลับเข้าสู่โหมดปกติ ทำอะไรเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาเสียที

ป่อยย ยย นี่ผมบ่นอะไรมาเสียยืดยาวเนี่ย ไม่ประติดประต่อกันเลยแฮะ
ไม่เกี่ยวกับสอบปลายภาคเลยด้วย O_o
แต่สรุปก็คือ "มันคืออารมณ์ที่เกิดขึ้นหลังสอบปลายภาค"
 
 
Theme by Diovo.com (Edited by Zenn)