Blog in 8(Mins)

เนื่องจากว่าเวลาผมค่อนข้างมีจำกัดในการเขียนบล็อก ด้วยสาเหตุหลายๆ ประการ ทั้งเรื่อง
เวลาการนอนที่เริ่มจะน้อยลงทุกวันๆ (จนผมแทบจะน็อค) รวมถึงความคิดที่แตกฉานในการ
เขียนบล็อกมันมักจะหมด และหยุดแตกกิ่งภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที ด้วยประการหละฉะนี้
ผมจึงต้องรีบๆ เขียนบล็อกนี้ให้มันจบไวๆ เสียก่อนที่จะเขียนต่อไม่ได้

เรื่องที่ผมจะเขียนในวันนี้เป็นเหมือนบันทึกโรคจิตของตัวผมเอง โดยโรคจิตในความหมายของผม
คือ อาการทางจิต บางอย่างที่มันเอฟเฟ็คต่อจิตใจของผมบางส่วน ซึ่งเป็นยังไง ก็ลองอ่านกันต่อดู

อาการของผมที่จะบันทึกในวันนี้ผมตั้งชื่อมันว่า "โรคกลัวโรงพยาบาล" โดยโรงพยาบาลที่ว่านั้น
ต้องเป็นโรงพยายาลที่มีบรรยากาศค่อนข้างแออัด คับแคบ และร้อน ไม่เหมาะสมที่จะเป็นโรงพยาบาล
สำหรับอาการของผมเมื่อเจอเข้ากับโรงพยาบาลแบบนี้คือ ผมจะรู้สึก คลื่นไส้ จะอาเจียนอย่างไร
ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน รู้สึกหวั่นๆ ระแวงอยู่ในใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นไหม เมื่ออยู่ในสถานที่แบบนั้น
ช่วงเวลาที่ผมอยู่ในโรคพยาบาลขณะที่โรคกำลังก่อตัวผมจะคิดได้เพียงอย่างเดียวว่า "ต้องออกไป"
จากที่นี่ให้ได้เท่านั้น ไม่งั้นผมคงตายแน่ เพราะการใช้อากาศของสถานที่นี้หายใจ ผมคาดเดาไม่ได้
เลยว่ามันปลอดภัยแค่ไหน สู้ออกไปสูดดมควันรถที่ด้านนอกจะรู้สึกดีกว่าหรือเปล่า

ซึ่งที่มาของโรคนี้ของผมคือวันนี้ผมมีโอกาสได้ไปโรงพยาบาลมา (ไม่ขอบอกเหตุผลละกันนะครับ)
เป็นโรงพยาบาลประจำจังหวัด ซึ่งถ้าถามผมว่ามันใหญ่ไหม ก็ใหญ่ดีนะครับ แต่การจัดวางโครงสร้าง
วางตึก วางแปลน ขอบอกได้เลยว่า ผมว่ามันห่วยไปหน่อยนะ มีอะไรก็ยัดๆ มารวมกัน จนแน่นไปหมด
ซึ่งเป็นสาเหตุให้โรคกลัวโรงพยาบาลของผมกำเริบ กว่าจะออกมาได้ ต้องทนทำสมาธิทำใจตัวเอง
ให้นิ่งอยู่ตั้งนาน พอได้ออกมาด้านนอก ถึงแม้จะมีแต่ควันรถ มลพิษ แต่ผมก็รู้สึกว่าสูดอากาศ
ที่ด้านนอกนี้มันสบายจมูกกว่าเยอะเลย

เวรกรรม... ใจจริงแล้วผมก็อยากจะเล่าต่ออีกหน่อยนึง ติดตรงที่เวลาตอนนี้หมดลงแล้ว
บล็อกใน 8 นาทีของผมคงต้องจบลงแค่นี้ ไว้ติดตามกันคราวหน้าละกันครับ (สัญญาเลยว่า
จะพยายามเขียนให้เร็ว และรู้เรื่องมากกว่านี้)