น้ำตา รอยยิ้ม และความแค้น

ผมได้มีโอกาสไปแข่ง NUTOI#7 (คอมพิวเตอร์โอลิมปิกระดับชาติ ครั้งที่ 7) ณ จังหวัดพิษณุโลก
(เมืองสวรรค์หรือนรกก็ไม่รู้ ร้อนสุดๆ) ที่มหาวิทยาลัยนเรศวร

ก็ขอข้ามการอธิบายอันยืดยาวถึงบรรยากาศและความรู้สึกของการแข่งขันนะครับ เพราะว่าถ้าให้ผมพล่ามให้อ่านเนี่ย คงยาวเป็นหน้าๆ เลยหละ เพราะเยอะจริงๆ บางอย่างก็อยากจะบ่น บางอย่างก็อยากจะชื่นชมกันแบบจัดเต็มๆ แต่ด้วยความไม่สะดวกบางอย่าง ก็อย่างที่ว่าไปครับ ขอข้ามเลยละกันข้ามไปยังจุด climax ของชีวิตผมเลยดีกว่า น่าจะดูลุ้นและสนุกมากกว่าเหตุการณ์ทั้งหมด (หรืออาจจะน่าเบื่อที่สุดหว่า าาาา)

ตอนนี้สมมติว่าการแข่งขันได้จบลงไปแล้ว การสอบหฤโหดสองวันติด (ที่มันโหดเพราะสอบเสร็จก็ให้ไปเที่ยวๆๆๆ จนเหนื่อย) ยุติลงด้วยความงงๆ และเหนื่อยล้าของเด็กหลายๆ คนที่ไปแข่ง

ในคืนเดียวกันของวันสอบเสร็จ หลังจากที่เหนื่อยมานานจากคอนเสิร์ตที่ทางเจ้าภาพจัดให้แบบเต็มๆ
ผมก็ตั้งใจว่า กูจะนอนละนะ ไหนๆ พรุ่งนี้ก็จะต้องไปลุ้นเหรียญ ก็ขอลุ้นเหรียญแบบตาตื่นๆ หน่อยละกันปรากฎว่า การเข้าสู่นิทราของผมวันนี้ไม่ปกติซะแล้วครับ เพราะว่าคืนนี้รุ่นพี่ (อยากแสดงตัวก็ตามสบายนะครับ เอิ้กๆ) ที่ติวให้พวกผมมานอนด้วยครับ ถ้ามานอนธรรมดาไม่เท่าไหร่ครับ แต่พีท่านเล่นมาไซโคเด็กทั้งห้องซะจนเครียดกันไปหมดเลย....

คนที่เขียนโปรแกรมก็คงจะรู้นะครับว่า ถ้า bug ทีนึงจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต ถ้า bug นิดหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่สำหรับการแข่งขันปีนี้ ผมโดนไซโคมาตั้งแต่วันก่อนแล้วว่า test case มันโหดมาก มันไม่ได้ทำมาเพื่อคนที่คิดได้ แต่มันทำมาเพื่อคนที่คิดได้ และไม่ bug ด้วย ถ้า bug นิดเดียว คะแนนก็อาจจะกลายเป็น 0 ไปเลยก็ได้

พอเครียดกับ bug ของตัวเองกันเสร็จเรียบร้อย รุ่นพี่ท่านนี้ก็ได้ประเมินคะแนนของแต่ละคนให้ฟังว่าพรุ่งนี้จะได้ลุ้นเหรียญกันไหม ปรากฎผลออกมาว่า "พรุ่งนี้เราก็ไปลุ้นเหรียญกันดูนะครับ" คือพี่ท่านพูดประมาณจะแสดงความรู้สึกว่า พรุ่งนี้ก็ลองไปลุ้นดูนะ ว่ามึงจะได้เหรียญกันหรือเปล่า = =

ยิ่งไปกว่านั้น ยังพูดต่ออีกว่า ศูนย์ของผม (ไปเป็นทีมๆ แต่แข่งเดี่ยวๆ แต่ละทีมเรียกเป็นศูนย์ๆ) ยังมีสิทธิ์ลุ้นเหรียญทองแดงกันอยู่ มีคนได้คะแนนต่ำสุดในที่จะได้เหรียญเนี่ย คนนึง มีคะแนนเท่ากับสามคน แล้วก็มีคนที่มีสิทธิ์ลุ้นเหรียญเงินอยู่อีกคนนึง ซึ่งพี่เค้าเรียกคนที่ไปลุ้นเหรียญเงินคนนี้ว่า "ตัวละครลับ"

ก็เครียดกันต่อครับ คิดกันไปใหญ่โตว่าจะได้เหรียญหรือเปล่า ใครจะได้เหรียญอะไร และใครคือตัวละครลับ ลองคิดดูสิครับ ถ้าสมมติว่าเหรียญทองแดงมันออกไปแล้ว 5 เหรียญ คงปวดหัวตัวอะครับ ว่ากูเป็นตัวละครลับหรือเปล่า กูจะ bug แค่ไหน ตัวละครลับมันได้ทองแดงไปแล้วหรือยัง ผมว่าบ้าตายอะครับ สำหรับคนที่เป็นตัวละครลับ

เอาเป็นว่าข้ามความรู้สึกส่วนตัวของผมตอนนั้นไปเลยละกันครับ แบบว่าเครียดฝังลึกสุดๆ ไปเลย มันหลอกกู เรื่องจริง หรืออะไรกันแน่ !?!

แล้วในที่สุดวันรับเหรียญก็มาถึงครับ แดดยามเช้าไม่ค่อยสว่างนัก เช้าวันนั้นผมแทบลุกไม่ขึ้น เขานัดกินข้าวตอน 7 โมง รถออก 8 โมง ทั้งศูนย์ผมก็ตื่นกัน 7 โมง 7 โมงครึ่ง ไม่ได้กินข้าวกัน ออกมาเค้าก็ขึ้นรถกันหมดแล้ว : ) แต่สุดท้ายก็ได้เดินทางไปเข้าร่วมพิธีครับ (จะไม่ได้ได้อย่างไรก๊าน นน)

ก่อนจะมีการรับเหรียญก็มีการพูดนู่นพูดนี่นิดหน่อย เล็กน้อย แต่คงเพราะเจ้าภาพเห็นว่าเด็กคงลุ้นกันหนักหนาสาหัสมากหรืออย่างไรไม่ทราบ การประกาศเหรียญเลยเริ่มต้นเร็วกว่าที่ผมคิด ช่วงเวลาความเป็นความตาย การประกาศแต่ละครั้งถูกเดิมพันด้วยเวลาและความพยายามที่เสียไปก่อนจะมาแข่ง

ตามพิธีแล้ว เค้าจะประกาศเหรียญทองแดงไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ จึงถึงเหรียญทอง เหรียญทองแดงเหรียญแรกๆ ก็เริ่มออกไปเรื่อยๆ ครับ แล้วในที่สุดก็มีชื่อของเพื่อนผมประกาศขึ้นติดกันถึงสองคน! เหลือเหรียญทองแดงอีกไม่มากให้ลุ้น แต่ที่สุดแล้วชื่อคนที่สามและสี่ที่เป็นเพื่อนผมก็ถูกประกาศขึ้นมา แต่ก็ไม่มีชื่อผมอยู่ดี เอาแล้วไง!!!

จนในที่สุดเหรียญทองแดงก็หมด แต่เหี้ยย ยยยย แล้ว เหลือคนให้ลุ้นอยู่ 2 คนได้ยังไงวะ นั่นแปลว่าหนึ่งในนี้มีตัวละครลับอยู่ 1 คน แล้วอีกคนหละ อีกคนคือคนที่ได้คะแนนน้อยที่สุดในคนที่มีสิทธิ์ลุ้น แต่ไม่ได้เหรียญไปแล้วงั้นหรือ = =? มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ยย ยย

การประกาศเหรียญเงินยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ผมลุ้นตัวโก่ง ว่าผมกับเพื่อนอีกคน ใครจะเป็นตัวละครลับ ถ้าผมเป็น เพื่อนผมอีกคนก็จะเป็นคนที่ไม่ได้เหรียญ ถ้าเพื่อนผมเป็นตัวละครลับ แน่นอนว่าคงเป็นผมที่ไม่ได้เหรียญ ซึ่งสุดท้ายแล้ว หลังจากที่ลุ้นตัวโก่ง กอดคอกันอยู่นาน ชื่อที่ถูกประกาศออกมา ก็เป็นชื่อเพื่อนของผมได้รับเหรียญเงินครับ!

ผมหน้าซีดเลยครับ ความรู้สึกตอนนั้นบอกได้เลยว่า fail สุดๆ เวลาและความพยายามที่ผมลงเดิมพันไปนั้น เสียไปหมดเลยงั้นหรือ สิ่งที่ทุ่มเทไป ความตั้งใจ ความมุ่งมั่นที่ใส่ลงไปเต็มที่ สูญหายไปหมดเลย เหลือเพียงความผิดหวัง สิ้นหวัง และท้อแท้อย่างบอกไม่ถูก ตอนนั้นผมรู้สึกได้ว่าน้ำตาผมมันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

ไม่นานหลังจากที่ผมรู้สึก fail อยู่ได้สักพัก รุ่นพี่ท่านนั้นก็ได้เข้ามานั่งข้างๆ ผม และ "พยายาม" จะปลอบผม บอกว่าลูกผู้ชายอย่าร้องไห้ ผมพยายามดีที่สุดแล้ว พี่เขาเข้าใจว่าผมทำเต็มที่แล้ว นี่ไม่ใช่สุดท้ายของชีวิต ผมยังมีวันข้างหน้าให้ฝันฝ่าอยู่ ผมอยากเป็นหมอ เหรียญคอมคงไม่มีผลอะไรอยู่แล้วแหละ
พี่เค้าก็พยายามพูดไปเรื่อยๆ และด้วยความเศร้าของผมในตอนนั้น ก็ได้แต่ถามถึงคะแนนตัวเอง ได้แต่ถามว่าถ้าผมเก็บสวะ มันคงจะดีกว่าผมคิดได้แล้วเขียน bug ใช่ไหม

ผมก็ร้องไห้ไป คนประกาศก็พูดต่อไป เหรียญเงินหมด ขึ้นเหรียญทองใหม่ พูดไปเรื่อยๆ คนที่ได้เหรียญทองก็เดินออกไปรับ ทีละคน ทีละคน จนมาสะกิดหูผม ตอนที่ผมได้ยินชื่อศูนย์ผมประกาศออกมาก่อน


จากนั้นนน นนน ก็ตามด้วยชื่อผม! ตกใจเลยครับตอนนั้น เห้ย! นี่กูโดนดักควายหรอเนี่ย แทบวิ่งลงไปรับเหรียญไม่ทันแหนะครับ (ก็เว่อร์กันไป) ตอนนั้นจากน้ำตา เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม จากความผิดหวังเปลี่ยนเป็นความภาคภูมิใจได้ไงไม่รู้ เหมือนคนที่ตกนรก พึ่งจะได้รีบอร์นย้อนกลับมาเกิดใหม่เลยครับ แต่ในความสุขที่ถูก transform มาจากความเศร้านั้น ก็ยังมีความเศร้าบางส่วนที่ทะลึ่งเปลี่ยนไปเป็นความแค้น ที่ฝังใจลืมไม่ลงจริงๆ กับการไซโคหมู่ขั้นเทพของรุ่นพี่ของผม น่าเจ็บใจชะมัด ที่ทำไมผมถึงไม่เชื่อใจตัวเองนะ

แต่ก็ช่างมันเหอะครับ เรื่องมันผ่านไปแล้ว สุดท้ายสำหรับผมมันก็ happy ending อยู่ดี ก็อยากจะบอกรุ่นพี่ท่านนี้ว่า ผมไม่ถือสาอะไรอยู่แล้ว แต่อยากจะขอบคุณด้วยซ้ำ จากใจจริงๆ เลย ถ้าไม่ได้พี่คนนี้มาคอยสอน ก็คงไม่มีภาพผมไปยืนห้อยเหรียญทองอยู่หน้าเวทีหรอก ขอบคุณจริงๆ ครับ :)

สุดท้ายก็ขอลาจบแบบไม่รู้เรื่องเลยก็แล้วกันครับ ขี้เกียจเขียนต่อแล้ว งง กับตัวเอง